Nie lubię kawy.

Wyobraź sobie, że siedzisz w kawiarni i pracujesz nad swoim nowym projektem. 

Podchodzi do Ciebie kobieta, uśmiecha się nieśmiało i mówi, że podziwia, to, co robisz i oferuje Ci kawę. 

Uśmiechasz się i kobieta siada naprzeciw Ciebie, pijecie kawę, i mówi, skoro już rozmawiamy, to słuchaj, mam taki problem….

Kilkanaście minut później się żegnacie a Ty wracasz do pracy nad swoim projektem. Za chwilę ktoś znowu przerywa i mówi, że bardzo jej się podoba, że tworzysz takie fajne rzeczy, w jakim programie je robisz? Uśmiechasz się i odpowiadasz, na co ona, proponuję kawę, bo słuchaj, mam taki dylemat…

Kilkanaście minut później odchodzi, bo ma spotkanie i Ty wracasz do pracy. Wiesz, że musisz się sprężyć, bo trzeba odebrać dzieci ze szkoły a projekt nieskończony. 

Nie mija kwadrans a podchodzi kolejna osoba z kawą, i mówi, że bardzo ceni to, co robisz i czy mogłybyście wspólnie napić się kawy? 

Dziękujesz i uprzedzasz, że masz dziś już mało czasu, ale ona nalega, że tylko chwila, podaje Ci kawę, i słuchaj, czy wiesz, jak zrobić…

Gdy odeszła, wracasz do pracy, starając się odzyskać skupienie i nadrobić projekt, gdy podchodzi kolejna osoba z kawą. Dziękujesz i mówisz, że już nie dasz rady, masz projekt do skończenia i że może innym razem uda się porozmawiać.

Na co ona z wyrzutem, że widziała Cię jak piłaś kawy z innymi osobami, ale widać są równi i równiejsi. Odpowiadasz łagodnie, że po prostu dziś nie masz czasu i już wypiłaś 3 kawy i więcej nie dasz rady. Osoba odchodzi, ale słyszysz jak mówi przez telefon: “poprzewracało się jej w głowie”. 

Wracasz do pracy nad projektem ale nie umiesz się skupić, idzie Ci słabo, bo jesteś zraniona tym usłyszanym komentarzem.

Podchodzi kolejna osoba z kawą, i że skoro jesteś, to weź powiedz, jak zrobić taki biznes jak Twój. Dokładnie taki sam. Bo ona też chce. Zaczynasz tłumaczyć łagodnie, że to lata doświadczenia i ciężkiej pracy, ale ona przerywa, że tak, wie, że ja tak muszę powiedzieć, ale żebym jej wysłała kopię moich plików i ale zapewnia, że zmieni kolory. Łaskawie. 

Grzecznie starasz się uciąć rozmowę, ale odchodzi dopiero, gdy ma ważny telefon, a Ty patrzysz na rozgrzebany projekt z rosnącym poczuciem beznadziei. Znowu nie skończyłaś, a już trzeba lecieć po dzieci. Ostatnio dwa razy byłaś spóźniona i córeczka była smutna, że jest odebrana jako ostatnia.

Zamykasz laptopa i zbierasz się do wyjścia, gdy podchodzi kolejna osoba z kawą, na co Ty z uśmiechem tłumaczysz, że nie masz już czasu i dziękujesz. 

A ta osoba stawia kawę na stoliku i mówi, bo wiesz, mam taki problem, a dla Ciebie to tylko chwilka… Więc pakując swoje rzeczy wysłuchujesz i odpowiadasz dając wskazówki a potem żegnasz się i mówisz, że musisz odebrać dzieci… na co ona mówi, tylko tyle mi dałaś, a ja Ci postawiłam kawę? 

Przepraszasz bezwiednie, chociaż wiesz, że nie ma żadnej Twojej winy a jak wdroży chociaż jedną wskazówkę, będzie diametralna różnica. 

Zbierasz rzeczy i próbujesz wyjść z kawiarni, ale w międzyczasie zebrał się tłum osób, każda z kawą w ręce i przedzierasz się, mówiąc przepraszam, nie mam czasu, przepraszam, dziś już nie mogę, przepraszam, może kiedy indziej, przepraszam, muszę lecieć do dzieci, przepraszam…

I słyszysz… rzeczywiście, woda sodowa uderzyła jej do głowy, już z normalnymi ludźmi nie rozmawia, księżniczka jedna, wcale nie ma takich fajnych postów, jej zasięgi są denne, o zobacz, tu zrobiła literówkę, a wiesz, że kiedyś zadałam jej proste pytanie a ona mi nawet nie odpisała? Całe szczęście, że nie kupiłam nic od niej, bo od takich osób nie kupuję.