Jak przekłuć porażki w sukces?

Samo słowo porażka wywołuje tak ogromny opór, że wyłącza się możliwość logicznego myślenia.

Mamy wtłoczone, że nie można „godzić” się na porażkę.

A niby dlaczego?

Dlaczego nie można spróbować ponownie?
Dlaczego nie można zacząć od nowa?
Dlaczego nie można kontynuować po porażce?

Dlaczego nie można po prostu podejść życzliwie do siebie, zaakceptować porażkę i …robić dalej swoje?

Jak stłuczesz jeden talerz, to nie tłuczesz reszty z kompletu bo po co je mieć, takie niekompletne?

Jedyna droga do sukcesu to nauczyć się oczekiwać porażki, to nauczyć się popełniać błędy jak najszybciej – i wyciągać wnioski z każdego.

Sukces zaślepia, przestajemy się starać, bo przecież „zawsze” nam wychodzi.

Zapominamy, że to właśnie możliwość porażki sprawiła, że jesteśmy solidnie przygotowane na wiele ewentualności.

Oczywiście, można dyskutować, że to czysta semantyka, bo jedyna porażka to poddać się na starcie.

Pracuję z kobietami z całego świata i niezależnie od szerokości geograficznej mamy wysoko rozwinięty perfekcjonizm- który nas hamuje, zamiast wspierać.

Jeżeli nie jesteśmy idealnymi kandydatkami – nie zgłaszamy się. (Bo jeśli możliwość porażki jest nie do zaakceptowania, jeżeli nie masz 100% szans na sukces lepiej nie próbować wcale).

Jeżeli „nie czujemy się gotowe” to odmawiamy udziału w prelekcjach, podkastach, wywiadach, konferencjach … bo porażka publiczna jest nie do zaakceptowania.

Strach przed porażką paraliżuje, ale głupio się przyznać, to nazwaliśmy go perfekcjonizmem i ubraliśmy w szaty cesarza.

Ale pod spodem jest nagi strach, że coś pójdzie nie tak.

A wystarczy obnażyć ten strach przed porażką, dojść do sedna, i nie, nie pokonać strach.

Przytulić.

Podjeść do siebie życzliwie.
Od razu jest dużo łatwiej.

I mogłabyś powiedzieć? Ale Marta, Ci wszystko wychodzi.

Masz świetne kursy, szkolenia, wyzwania, klientki odnoszące sukcesy, renomę w branży, zaproszenia na prestiżowe eventy, czas na życie rodzinne, pasje i podróże. Odniosłaś sukces osobisty i zawodowy.

Panicznie się bałam wszystkiego, zaczynałam w obcym kraju, ze stówką w kieszeni na jedzenie na pierwszy tydzień.

Gdy inne osoby bały się zmienić pracę, ja wiedziałam, że jeśli zostanę tam, gdzie jestem to uschnę.

Gdy inne osoby bały się kupić dom w Anglii w wielomilionową hipoteką… a zarabiałam wtedy najniższą krajową, to wyuczyłam się wszystkiego o hipotekach i wybraliśmy taki dom, w którym były wysokie sufity, bo ja muszę mieć poczucie przestrzeni i miejsce na półki z książkami od góry do dołu.

Wiedziałam, że nie mam 100% szans na przeżycie decydując się na dzieci, wiedziałam, że przy moim zdrowiu to problematyczne … ale gdybym nie zaryzykowała, nie miałbym teraz dwójki cudownych dzieci.

To „nie godzenie” się na porażkę to mit.
Wszyscy jesteśmy bezsilni i w każdego z nas może trafić jutro piorun. Dlatego nie stajemy pod drzewami w czasie burzy.

„Żyć w strachu to żyć połowicznie” miałam ten film nagrany jako drugi na kasecie wideo, obok Dirty Dancing.
Zgadniesz z jakiego filmu jest ten cytat?